HAYATIM

Küçücük bir çocuktum belki ama işte... Çocuk gibi miydim orası tartışılır. Zaten günümüzde İstanbul şartları falan derken çocuklar çocukluğunu yaşamadan direkt yetişkin oluyor gibi. 

Çocuklar sokakta oynasa illa oynamalarına engel olacak yaşlı biri tarafından sırf oyun oynuyorlar diye kötü muamele görüyorlar. Çocuklar da bu sebepten sokağa çıkmak istemiyor. Arkadaş edinmek bile istemiyor. Oysa çocuk dediğin sokağa da çıkar, arkadaşlarıyla da oynar falan. Bir daha mı çocuk olacaklar sanki? Kimseyle görüşmeden hiç sokağa adım atmadan büyüyorlar. 

Bir yanları hep kırık, büyüyorlar işte öyle. Büyüdük mü büyüdük. Ama nasıl büyüdük? Kimse oynamamıza bile izin vermedi ki. Belki son kez oynadım o sokakta. Belki sonrasında uzun süre eve mahkum oldum. Kimin umurunda ki bunlar? 

Okula bile gidemedim. Oysaki ne güzel ilkokuldan mezun olup ortaokula geçecektim. Doktor olacaktım hayalimde ama hasta oldum. Ambulans geldi bir gün eve, sonrası hastane.... Hiç hatırlamıyorum. 

O yaşta benim sadece normal bir çocuk olmam gerekiyordu, hastalığıyla nam salmış bir çocuk değil. 

Dünya böyle bir durumda gerçekten adil değil. Yani insan kendinden soğuyor. Öbür çocuklar gibi olmadığı için kendinden utanıyor.

Oysaki öyle ya da böyle herkesin hayatında çalkantılı bir dönem olmuştur. Kimisi sevdikleriyle sınanır. Kimisi de ömür boyu kendini tanımaya çalışır. Öyle işte...

Bıktım gerçekten hiç birşeye karışmadan ortalıkta durmaktan da, ortama yabancı bir şey bilmez gibi insanların gözüne batmaktan da bıktım. 

Tamam hasta da olsa insan yaşamaya çalışır ama ne bilim? Kafamda bir sürü cevapsız soruyla yaşamak da hayli yoruyor. Neden diyorum, neden ben? Neden bu hastalık? Herkes de sorar gibi bakıyor zaten. Sorduklarında da birşey diyemiyorum. Çünkü yani hatırlamıyorum. Hatırlamadığım bir şeyi de kime nasıl anlatayım? Hem anlatsam da inanmadıkları çok açık, tabi başta ben de inanmadım, normal. 

Gerçi ben yine de hiç birşeyden geri kalmadım. Tamam çocukluktan direkt hastalıklı bir şekilde gençliğe geçmiş oldum bu beni fena depresyona soktu. Ama başta dediğim gibi zaten İstanbul şartları çocuklara çocukluk yaşamalarına müsaade etmiyor. Hem ben yaşıtlarımdan yürümem haricinde hiç geri kalmadım. Yine aynı okuluma gittim. Yine herşeyim oldu. Lise mezuniyetim oldu. Üniversite sınavına girdim iyi kötü açıköğretimden bir yere yerleştim. Sıkıntılı dönemlerim olsa da bir şeyler başardım. Ben de varım bu hayatta diyebildim. Bence bu da büyük bir başarı.