Düşüncelerin yazıya dökülüşü

Annem benim her zaman süper kahramanımdı. Çok güzeldi. Bazen babamla tartışsalar da sonunda ne güzel gülerdi. Şimdi düşünüyorum da gözlerimin önünde sanki. Onu çok özlüyorum. Dün gibiydi gitti. Babamla aramızın iyi olmadığını bile bile gitti.  Kader ben; Hayat'la İnanç'ın kaderi. Annem bizi bırakıp işe gitti. Gül yengem ve Can dayım geldi.  Gül:  -İyi misiniz çocuklar naber?  Kadir: -Kader çok üzgün, ağlıyor yazık😭😭🤣😂. Gül ve Can, Kader'in yanına geldi. Gül:  -Ne oldu canım?  Kader:  -Annemi çok özledim ya😭😭😭. Kadir:  -Ben de çok özledim ama ağlama akşam gelecekler. Bak ben ağlıyor muyum?  Gül:  -Doğru bak gelecek annen hem sizi bırakır mı hiç böyle?  Kader:  -Bırakmaz dimi? Can:  -Bırakmaz tabi korkma sen. Kader:  -Ya bırakırsa...  Gül:  -Niye bırakıp gitsin? Kader:  -Anneannem babamı bırakıp gitmiş belki annem de bizi bırakıp gider.  Gül:  -Çocuklar biz en iyisi restoranda birşeyler y...

Hayat sabah hiç kalkmadığı kadar erken kalkıp Gül'e mesaj attı. Hayat:  -Bugün evleniyoruz kanka inanabiliyor musun?  Gül:  -Hak ettiniz kanka siz, dillere destan bir aşk yaşadınız yani tüm mahallenin dilinde bu.  Hayat:  -Kanka ben heyecandan yerimde duramıyorum.  Gül:  -Geleyim mi kanka? Gerçi sizinki öğleden sonra daha çok var ama davetiyeleriniz müthiş bayıldım valla. Hayat:  -Bizim davetiyemiz mi var?  Gül:  -Tabi kanka eniştem her yere asmış piknikteki gibi ama çok romantik değil mi?  Gül: -Bak çok romantik ya... Hayat: -Ay bana birşeyler oluyor.  Gül:  -Kanka iyi misin? Alt tarafı evleniyorsun yani, abartma.  Hayat:  -Canım nasıl karadut çekti var ya... Gül:  -Kanka sen iyi misin bugün düğünün var ve üstün bembeyaz bu elbiseyi kirletme istersen bu tarz şeylerle. Bak her şey muhteşem.  Hayat:  -Kanka ne muhteşem ya? İnanç ve Can ortada yok bu mu harika olan?  Gül: -Kanka beyn...

Hastalandığımdan beri hep iyi olacağım kafasıyla hayaller kurmuştum. Şimdi düşünüyorum da bu hayaller hep uzak... Diyeceğim o ki hastalık tuzağına düştüysen hayal de kurma. Çünkü iyileşme yolu çok uzun ve insana bıkkınlık veren bir süreç.  Hastanede düşünürdüm eve gelince sanki bir mucize olacak da herşey güzel olacak gibi gelirdi. Ama yok böyle Dünya. Bilmediğim bir şey yaşadım ve her yıl hastalığımla ilgili farklı birşey duyuyorum. Kimse de anlamıyor niye bu kadar üzüldüğümü, annem bile benden umudu kesmiş. Ya ben ölürsem sen ne yapacaksın diyip duruyor. Babam da sen ölürsen iş bitti diyor. Kimse beni görmüyor düşünmüyor. Yok ya gerçekten hayatta hasta olmak zor birşey. Onlar böyle derken diyorum "offf ölseydim zamanında ben ölürdüm yeter ya!!" Bıktım gerçekten ama 

Çoğu zaman insan kendini yetersiz, gereksiz bir durumda hisseder. Aklından binlerce düşünce geçerken hayatta bir şeyler yapmaya çalışmak zordur. Bazen ufacık şeylere bile öyle büyük tepkiler verir ki kendi de inanamaz. Ama verdiği tepkiyle hem karşı tarafı hem kendini yok yere üzmüştür artık. Hayatın acımasız yanlarını küçük yaşta görmüş bir insanın aklı zaten kötü deneyimleriyle epey doludur.  Hatta bazen deneyim olmasına da gerek yok yani. Sonuçta bazı insanlar sürekli kötü şeyler düşünür. Ya da bazen iyi olacak şeyleri bile görmezden gelebilir. Bir hastalık yaşar mesela fizik tedaviyle iyi olabilirsin denir ama durup dururken fizik tedavi düşmanı oluverir insan. Kendine kötülük yaptığının farkında bile değil ve bazen "Anam herşey de beni buldu ne bitmez derdim varmış offf" diyerek ve kendini çok haklı görerek tedavisine yardımcı olan kişilerin de canını sıkabilir.  Hasta olmak evet zor ama sürekli bunu düşünerek ilerlemeye çalışmak daha da zor ve insana bıkkınlık veriyor. ...

Küçücük bir çocuktum belki ama işte... Çocuk gibi miydim orası tartışılır. Zaten günümüzde İstanbul şartları falan derken çocuklar çocukluğunu yaşamadan direkt yetişkin oluyor gibi.  Çocuklar sokakta oynasa illa oynamalarına engel olacak yaşlı biri tarafından sırf oyun oynuyorlar diye kötü muamele görüyorlar. Çocuklar da bu sebepten sokağa çıkmak istemiyor. Arkadaş edinmek bile istemiyor. Oysa çocuk dediğin sokağa da çıkar, arkadaşlarıyla da oynar falan. Bir daha mı çocuk olacaklar sanki? Kimseyle görüşmeden hiç sokağa adım atmadan büyüyorlar.  Bir yanları hep kırık, büyüyorlar işte öyle. Büyüdük mü büyüdük. Ama nasıl büyüdük? Kimse oynamamıza bile izin vermedi ki. Belki son kez oynadım o sokakta. Belki sonrasında uzun süre eve mahkum oldum. Kimin umurunda ki bunlar?  Okula bile gidemedim. Oysaki ne güzel ilkokuldan mezun olup ortaokula geçecektim. Doktor olacaktım hayalimde ama hasta oldum. Ambulans geldi bir gün eve, sonrası hastane.... Hiç hatırlamıyorum.  O yaşta...